Proslavimo Kulturnu revoluciju!

Maj 2016. je obilježio 50. godišnjicu burne Velike proleterske kulturne revolucije u Kini. Pokrenuta je 1966. od strane Kineske komunističke partije pod vođstvom Mao Cedunga. Ovo je bio nevjerovatno bitan pokret koji je poveo Kinu na put komunizma bliže od bilo koje druge socijalističke zemlje.

Pobjeda potlačenih Kineza, koju je 1949. povela komunistička partija, dovela je do velikog razvoja njihovog društva. Međutim, oni su se isto susreli sa problemima koji su se pojavili i u izgradnji socijalizma u SSSR-u. Mao i njegovi saradnici su shvatili da uprkos socijalizaciji proizvodnje, kolektivizaciji poljoprivrede i ekonomskom planiranju, kapitalistički odnosi i metode nisu nestali u Kini već su počeli jačati i prijetili su da preuzmu vođstvo kao što se to desili u SSSR-u.

Nije ovo bilo samo usljed neizbježnog preživljavanja sitnih kapitalističkih preduzeća, pojedinaca i navika, već i usljed promovisanja kapitalističkih ideja i vrijednosti unutar same komunističke partije. Mao je rekao da je svako proizvod klasnog okruženja u kojem je odrastao, i da će uvijek do neke mjere ove ideje ostati tu i da će se gnojiti. Uloga revolucionara je da se bore protiv njih koristeći kritiku i samokritiku, i da otkriju one u vlasti koji su na kapitalističkom putu i da se bore protiv njih. Umjetnost, teatar, književnost, muzika, običaji i navike društva su bitne koliko i ekonomska baza u formiranju odnosa u društvu, i ako se ne podudaraju sa novim odnosima proizvodnje, onda se može desiti kapitalistička restauracija kao što se to desilo u SSSR-u i Jugoslaviji.

Kulturna revolucija je počela u obrazovanju, kineski obrazovni sistem je bio zasnovan na sovjetskim i zapadnim obrazovnim sistemima koji su sprovodili i ohrabrivali hijerarhiju, poslušnost i konkurenciju koji su stvarali plodno tlo za kapitalizam. Studenti koji su htjeli da povedu društvo naprijed u izgradnji socijalizma prema komunizmu su poduzeli prve hrabre korake protiv starog poretka stvari. U Pekinškom univerzitetu, studenti i neki od profesora su krenuli u štrajk, i objelodanili su profesore i članove partije koji su krenuli kapitalističkim putem i koji su tražili privilegije. Oni su izrazili političku debatu kroz postere sa velikim slovima. Mao i centralni komitet partije su potpuno prihvatili njihovu pobunu i revolucija je uskoro zgrabila čitavu kinu.

U procesu borbe, omladina se formirala u Crvene stražare. Crveni stražari su iznosili klasnu borbu, a u isto vrijeme organizovali i grupe za učenje revolucionarne teorije marksizma-lenjinizma.  U Šangaju, 1967. stari partijski vladajući kadar je zbačen od strane istinskih revolucionara i novi Revolucionarni komitet je osnovan uz učešće radnika, vojnika i studenata tog grada. Masovna demokratija i debate su organizovane, i intelektualci i naučnici su poslani u selo da uče seljake o tehnologiji i medicini, a seljaci su išli u gradove da uče o metodama poljoprivrednog rada.

Kulturna revolucija je bila veliki momenat oslobođenja. Međutim, nakon 10 godina, kapitalistički putaši su pobijedili u Kini, oni su opet osvojili vlast, i zaista, Mao je godinu dana prije smrti upozoravao svoje najbliže saradnike da su oni blizu osvajanja moći. Pod Deng Sjaopingom Kina je krenula putem kapitalističke restauracije, i od najegalitarnijeg društva u svijetu 1976., sada ima ogromnu nejednakost i kontrolišu je milijarderi. Danas kineske vlasti pokušavaju da spriječe proslavu godišnjice.

Ako revolucionari budu pažljivo proučavali uspjehe i prepreke kineske Kulturne revolucije, onda postoji više šanse u budućim pokušajima da izvedemo socijalističku transformaciju.

Nek živi sjećanje na Kulturnu revoluciju!